Ergens midden in de coronacrisis ben ik als leerling terechtgekomen op een intensivecare-afdeling. De enorme drukte, de zieke mensen, de kennis van de collega’s, alles overviel me een beetje en ik werd ontzettend onzeker. Vooral als ik thuis was. Dan ging ik nadenken. Ging dit wel goed? Had ik dat anders moeten doen? Ik zat mezelf enorm in de weg en het ging ten koste van mijn werkplezier.

Ik kwam bij Priscilla terecht, omdat ik hier graag iets aan wilde doen. Priscilla had me eerst telefonisch en daarna face-to-face al het een en ander uitgelegd over de coaching. We stapten de paddock in waar twee prachtige, jonge Shire-paarden liepen. Een ruin en een merrie. De ruin was een nieuwsgierig ventje wat meteen contact wilde. De merrie hield zich afzijdig. Al pratend kwamen we tot de conclusie dat het gevoel van onzekerheid niet terecht is. Ik praat het mezelf aan en maak het steeds groter.

Ik kreeg de opdracht om twee punten uit te kiezen in de bak, het ene punt is ‘onzekerheid’ het andere wat ik wil bereiken, namelijk weer trots zijn op mezelf dat ik deze stap gezet heb. De ruin dartelde nog steeds om me heen. Nadat ik eerst bij het punt onzekerheid heb verteld hoe ik me voel, loop ik naar het punt trots en vertel daar hoe trots ik ben op ons vak, op wat we doen en op mezelf omdat ik de stap heb durven zetten dit aan te gaan in deze tijd.

In eerste instantie vertel ik het alleen, maar ineens overvalt me het gevoel dat ik écht heel erg trots ben. Exact op dat moment komt de merrie voor het eerst naar me toe lopen. Priscilla ziet het en vraagt me wat er gebeurde op het moment dat de merrie naar me toe kwam. Ik vertel dat ik me trots voelde. Ik loop nog een paar keer heen en weer van onzeker naar trots en steeds zoekt de merrie contact bij trots. Ik oefen als het ware met het oproepen van het gevoel en de merrie bevestigt me enorm als ik het heb gevonden. Om dit thuis ook te kunnen, krijg ik van Priscilla een steentje mee, als hulpmiddel voor het oproepen van dit gevoel.

Thuis ga ik er hard mee aan de slag. Zodra de onzekerheid de kop opsteekt, ga ik op zoek naar het gevoel van trots. Dit lukt eigenlijk al heel snel. Er lijkt wel een knopje in m’n hoofd te zitten!

Drie weken na onze eerste afspraak heb ik weer een afspraak met Priscilla. We zijn allebei blij met de resultaten. Ik wilde graag nog een afspraak om te kijken of ik het vast kon houden, maar merk dat ik dat eigenlijk al helemaal niet meer nodig heb.

Deze keer loopt er een ander paard in de paddock en op verzoek van Priscilla maak ik een ‘pad’ met obstakels van een begin punt (de start van mn tijd op de ic) naar een eindpunt. Als eindpunt, daar waar ik nu sta en wil zijn, leg ik een roze ponyknuffel neer. Tussendoor leg ik wat obstakels neer. Samen met het paard loop ik het pad. Ze gooit de obstakels aan de kant. En zo voel ik me ook. Ik heb m’n obstakels aan de kant gegooid en ben nu bij het punt waar ik wil zijn. Trots op mezelf en in staat om onterechte onzekerheid de kop in te drukken.

Priscilla heeft me hierbij enorm geholpen. Ze liet me nadenken over de oorzaken, stelde de juiste vragen en liet mij bedenken hoe ik me wél wilde voelen. Haar paarden hielpen me door met hun gedrag te bevestigen wat ik voelde. Wat een mooie manier van coaching is dit!